Święta Królowa Jadwiga
urodziła się 18 lutego 1374 r. jako córka Ludwika, króla Węgier i Polski, oraz Elżbiety
Bośniackiej. Po ojcu odziedziczyła tron Polski. W wieku 10 lat została
koronowana 16 października 1384 r. Ze względów dynastycznych w wieku 4 lat
została zaręczona z Wilhelmem, synem cesarza Leopolda. Ustalenia te anulowano.
Jednak Wilhelm pojawił się w Krakowie, pragnąc poślubić Jadwigę. Mimo
życzliwości i uczucia, jakim darzyła go młodziutka królowa, musiał jednak
opuścić Kraków.
W związku z zaistniałą sytuacją
polityczną, a także wobec dalekosiężnych planów polskich rozważano możliwość
unii Polski z Litwą. Stała się ona faktem dzięki małżeństwu królowej Jadwigi z
Władysławem Jagiełłą, wielkim księciem Litwy. Ceremonia zaślubin, poprzedzona
chrztem Jagiełły (15 lutego), odbyła się w katedrze królewskiej 18 lutego 1386
r. Jadwiga miała wtedy 12 lat, a Jagiełło 35. Królowa stała się sprawczynią i
uczestniczką chrystianizacji Litwy.
Biorąc czynny udział w rządzeniu
państwem, prowadziła głębokie życie religijne. Wojciech Jastrzębiec, arcybiskup
gnieźnieński, który przez pewien czas był kanclerzem królowej, zapisał: “Z
doświadczenia wiemy, że spełniała
przeróżne uczynki miłosierdzia, cierpliwości, postów, czuwań oraz innych
niezliczonych dzieł pobożnych.” Poprzez akt fundacyjny i testamentalny zapis na
rzecz Akademii Krakowskiej uchodzi za współzałożycielkę Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Zmarła, wkrótce po połogu, 17 lipca
1399 r. w Krakowie. 8 czerwca 1979 r. w katedrze na Wawelu Jan Paweł II
odprawił po raz pierwszy Mszę św. ku czci błogosławionej królowej Jadwigi,
wynosząc ją tym samym na ołtarze. Kanonizował ją w 1997 r.
“Przy
budowie kościoła NMP na Piasku, który istnieje do dziś, królowa Jadwiga sama
doglądała robót. Pewnego dnia Jej czujne oko dojrzało kamieniarza, który byt
smutny i robota <leciała mu z rąk>. Kiedy zapytała o powód, odpowiedział,
że w domu zostawił ciężko chorą żonę, boi się, że go zostawi z drobnymi
dziećmi, a nie ma pieniędzy na lekarza. Królowa, nie namyślając się, oderwała
ze swego bucika złotą klamrę, wysadzaną drogimi kamieniami, i oddalają
robotnikowi, aby opłacił lekarza. Nie zauważyła tylko, że stopę położyła na kamieniu oblanym wapnem.
Odbity ślad bucika wdzięczny kamieniarz obkuł dokoła i wraz z kamieniem
wmurował w zewnętrzną ścianę świątyni. Do dzisiaj można go oglądać.”
Wincenty Zaleski, “Święci na każdy dzień”.
W ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest w stroju
królewskim. Jej atrybutem są buciki.
„Żywoty Świętych”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz